فرش ماشینی در حدود ۵۰ سال پیش وارد ایران شد. به دلیل گستردگی استفاده از قالی در ایران، و قیمت بالای فرش دستباف، در زمانی کوتاه توانست مورد استقبال قرار بگیرد. تولید فرش ماشینی در حجم زیاد در اوایل دهه‌ی ۶۰ خورشیدی آغاز شد. در سال‌های اولیه چند کارخانه‌ی بزرگ تولید فرش ماشینی از جمله رسول اصفهان تولیدات خود را روانه‌ی بازار داخلی کردند که به دلیل قیمت مناسب و شباهت زیاد با فرش دستباف به خوبی مورد استقبال قرار گرفتند. فرش‌های ماشینی با فناوری‌ها و جنس‌های مختلف و با شانه و تراکم متنوع تولید می‌شود. یکی از متداول‌ترین فرش‌های تولید شده در ایران فرش‌هایی از جنس آکریلیک هستند. آکریلیک به دلیل شباهت زیاد به الیاف طبیعی (پشم) و همچنین عمر و کیفیت بالاتر نسبت به الیاف مشابه دیگر جزء فرش‌های با دوام بالا به حساب می‌آید. هر چند قیمت این نوع فرش نسبت به سایر جنس‌های متداول اندکی بیشتر است. علاوه بر فرش‌های تولید شده با آکریلیک خالص، تولید فرش با ترکیبات آکریلیک با سایر الیاف از جمله پشم و پلی‌استر نیز متداول است. از جمله الیاف مصنوعی دیگر که در تولید فرش ماشینی مورد استفاده قرار می‌گیرند می‌توان به پلی‌استر( ابریشم مصنوعی ) و پلی‌پروپیلن اشاره کرد. پلی استر علاوه بر ظاهر درخشان که سبب شباهت فرش ماشینی با فرش‌های ابریشمی می‌شود و همچنین عدم پرزدهی همانند فرش‌های آکریلیک و پشم، توسط برخی از مصرف‌کنندگان مورد توجه قرار می‌گیرد.
شانه و تراکم فرش ماشینی دو عامل مهم دیگر می باشند که در تولید فرش ماشینی می‌بایست به آن توجه شود. شانه در اصطلاح به تعداد گره‌های موجود در هر متر عرض فرش گفته می‌شود. برای مثال یک فرش ۱۰۰۰ شانه در ابعاد ۴×۳ متر، دارای ۳۰۰۰ گره در عرض فرش است. تعداد گره‌های عرضی فرش بر اساس شانه‌های فلزی دستگاه بافت فرش مشخص می‌شود. تراکم نیز همانند شانه اصطلاحی است که تعداد گره‌های موجود در هر متر از طول فرش را مشخص می‌کند. معمولا تعداد گره‌های طولی از تعداد گره‌های عرضی بیشتر است. برای مثال فرشی با تراکم ۲۰۰۰ و در ابعاد ۳×۲ متر، دارای ۶۰۰۰ گره در طول فرش است. هر چه مقدار شانه و تراکم فرش ماشینی بیشتر باشد، ریزبافتی آن افزایش می‌یابد و در نتیجه شباهت بیشتری به فرش دستبافت پیدا می‌کند.
دانشنامه فرش ماشینی
